En nu?

Ik wilde dit stuk beginnen met de titel "Al drie weken terug" tot ik zag dat die van vorige week bijna hetzelfde heet. Maar de vrijdagen blijken mijn teldagen en dus de dagen dat het echt tot me doordringt dat ik niet meer op reis ben.

Ik had de afgelopen dagen graag veel tekst willen schrijven. Het zouden huis-tuin-en-keuken-dingen zijn geweest. Alleen zat iedere keer als ik de pagina startte het gevoel in de weg: ik wil het hebben over de baanontwikkelingen! En omdat het ontwikkelingen waren, voelde het ook raar om er over te schrijven.

Maar nu ga ik het toch in vaagheden over hebben: ik lijk een nieuwe baan te hebben!
KNIJP!
Terwijl ik zelf in mijn hoofd had nu ongeveer eens serieus te gaan rond kijken.
Er moeten nog wat puntjes op de I gezet worden maar we zijn het eens dat we wederzijds willen dat ik er ga werken. Ik hou de details nog maar even in het vage.

Het proces dus maar met X als mijn waarschijnlijk toekomstige werkgever:
Een paar dagen nadat ik thuis was, en ik nog helemaal niet bezig was met werken als invulling van het leven, kwam al een telefoontje of ik geen interesse had om te komen werken bij X. Inmiddels is daar een aantal gesprekken overheen gegaan en ik ben erg enthousiast! Ik heb ook nog gesprekken met een bureau gehad helemaal buiten mijn 'oude' werkkring maar door het praten over X merkte ik dat ik de complexiteit van "mijn vak" erg zou missen. Het gedoe, het op drie borden tegelijk schaken, het continu aan het trekken en sleuren zijn. Voor veel mensen misschien een reden om weg te rennen maar voor mij het gevoel van: LEKKER!!
En daarbij zou ik in een organisatie werken en niet vanuit een organisatie ergens te werk komen zoals bij mijn vorige baan.

Ik weet niet waarom ik X niet bij de naam noem. Vooral om, mocht er nog een kink in de kabel komen, X en mezelf een beetje te beschermen. Maar ik heb er wel zin in!

Als iemand een poule willen starten over wie X is: hier is de ruimte! ;-)
(Mensen met voorkennis zijn natuurlijk uitgesloten voor de hoofdprijs)

De dames!

Dan nu toch de huis-tuin-en-keuken-dingen: de poezen!! Oh, wat is het een genot om ze weer om me heen te hebben. Wat zijn het een schoonheden! Het verbaast me met terugwerkende kracht dat ik ze drie maanden alleen heb kunnen laten. En ik weet niet of ik het ergens op het log verteld heb, maar zij zijn ook de enige reden in mijn hoofd geweest om eventueel niet aan de reis te beginnen! Ik vond het nogal wat: de verantwoordelijkheid over twee van die dames en er dan tussen uitknijpen. Ik heb ook opties overwogen om ze mee te nemen. Alleen dan uiteraard niet op de fiets. Maar gesprekken met deskundigen hebben me ervan weerhouden dat te doen. Voor de poezen zou het geen meerwaarde hebben, integendeel.



Ik heb mijn oplaadapparatuur weer gevonden (de chaos in huis is inmiddels ook weer een beetje beteugeld) dus bij deze een selectie van de dames ter onderbouwing van mijn standpunt dat het de mooiste poezen van de wereld zijn. Maar voor discussie sta ik natuurlijk altijd open!


Tot slot nog eentje dan:

Nog één foto van de dames. Tijdens het klussen zijn ze steeds erg aanwezig geweest. Ze vonden het in ieder geval erg interessant, al die dozen en het bewegen met schroevendraaiers. Jammer dat ze niet konden helpen.