En nu?

Ik wilde dit stuk beginnen met de titel "Al drie weken terug" tot ik zag dat die van vorige week bijna hetzelfde heet. Maar de vrijdagen blijken mijn teldagen en dus de dagen dat het echt tot me doordringt dat ik niet meer op reis ben.

Ik had de afgelopen dagen graag veel tekst willen schrijven. Het zouden huis-tuin-en-keuken-dingen zijn geweest. Alleen zat iedere keer als ik de pagina startte het gevoel in de weg: ik wil het hebben over de baanontwikkelingen! En omdat het ontwikkelingen waren, voelde het ook raar om er over te schrijven.

Maar nu ga ik het toch in vaagheden over hebben: ik lijk een nieuwe baan te hebben!
KNIJP!
Terwijl ik zelf in mijn hoofd had nu ongeveer eens serieus te gaan rond kijken.
Er moeten nog wat puntjes op de I gezet worden maar we zijn het eens dat we wederzijds willen dat ik er ga werken. Ik hou de details nog maar even in het vage.

Het proces dus maar met X als mijn waarschijnlijk toekomstige werkgever:
Een paar dagen nadat ik thuis was, en ik nog helemaal niet bezig was met werken als invulling van het leven, kwam al een telefoontje of ik geen interesse had om te komen werken bij X. Inmiddels is daar een aantal gesprekken overheen gegaan en ik ben erg enthousiast! Ik heb ook nog gesprekken met een bureau gehad helemaal buiten mijn 'oude' werkkring maar door het praten over X merkte ik dat ik de complexiteit van "mijn vak" erg zou missen. Het gedoe, het op drie borden tegelijk schaken, het continu aan het trekken en sleuren zijn. Voor veel mensen misschien een reden om weg te rennen maar voor mij het gevoel van: LEKKER!!
En daarbij zou ik in een organisatie werken en niet vanuit een organisatie ergens te werk komen zoals bij mijn vorige baan.

Ik weet niet waarom ik X niet bij de naam noem. Vooral om, mocht er nog een kink in de kabel komen, X en mezelf een beetje te beschermen. Maar ik heb er wel zin in!

Als iemand een poule willen starten over wie X is: hier is de ruimte! ;-)
(Mensen met voorkennis zijn natuurlijk uitgesloten voor de hoofdprijs)

De dames!

Dan nu toch de huis-tuin-en-keuken-dingen: de poezen!! Oh, wat is het een genot om ze weer om me heen te hebben. Wat zijn het een schoonheden! Het verbaast me met terugwerkende kracht dat ik ze drie maanden alleen heb kunnen laten. En ik weet niet of ik het ergens op het log verteld heb, maar zij zijn ook de enige reden in mijn hoofd geweest om eventueel niet aan de reis te beginnen! Ik vond het nogal wat: de verantwoordelijkheid over twee van die dames en er dan tussen uitknijpen. Ik heb ook opties overwogen om ze mee te nemen. Alleen dan uiteraard niet op de fiets. Maar gesprekken met deskundigen hebben me ervan weerhouden dat te doen. Voor de poezen zou het geen meerwaarde hebben, integendeel.



Ik heb mijn oplaadapparatuur weer gevonden (de chaos in huis is inmiddels ook weer een beetje beteugeld) dus bij deze een selectie van de dames ter onderbouwing van mijn standpunt dat het de mooiste poezen van de wereld zijn. Maar voor discussie sta ik natuurlijk altijd open!


Tot slot nog eentje dan:

Nog één foto van de dames. Tijdens het klussen zijn ze steeds erg aanwezig geweest. Ze vonden het in ieder geval erg interessant, al die dozen en het bewegen met schroevendraaiers. Jammer dat ze niet konden helpen.

Alweer twee weken terug

Beangstigend, hoe snel het gaat om weer terug te zijn. En dan heb ik nog de mazzel dat ik niet hoef te werken. Wat doet een mens dan als ie niet de hele dag besteedt aan foto's inplakken? Persoonlijk ben ik vooral bezig om mijn hele huis leeg en om te gooien. Na drie maanden uit vier fietstassen te hebben geleefd (ietsje meer in de tijden in de bus van Wout natuurlijk) en daar volledig tevreden mee te zijn, besef ik wat ik voor troep ik hier om me heen heb verzameld. Weg ermee!
Daarnaast word mijn geest alweer behoorlijk in beslag genomen met de toekomst. Ik heb een plan dat ik de komende tijd wil gaan uitwerken. Maar men heeft me ook al 'gevonden'. Dus ik moet inmiddels versneld gaan nadenken! En daarbij probeer ik me vast te houden aan mijn reis-wijsheid: een beslissing moet pas genomen worden als ie genomen moet worden.

Ik kan helaas geen foto plaatsen van de chaos in huis. Ergens in die bende moet de oplader liggen maar ik heb geen flauw idee waar ;-)))

De eerste Nederlandse triple crown!

Sorry Paulus, of ToeK, ik kan het toch niet laten. Even voor degenen die Triple Crown niets zegt: al vanaf het begin van mijn weblog staat er ook een link naar 'Paulus te voet over de waterscheiding van Canada naar Mexico' (zie de links rechts onder mijn profiel).
Ik ben niet de enige geweest die op pad was. Maar mijn tocht had letterlijk veel minder voeten in aarde dan die van Paulus, op de trail bekend als ToeK.
De Triple Crown omvat drie tochten oplopend in moeilijkheid. De eerste (de Appalachian trail) gaat over meer dan 3400km via de berggordel in het oosten van de Verenigde Staten. De tweede, de Pacific Crest Trail gaat over de westkant van de Verenigde Staten en heeft een lengte van meer dan 4200 km. De laatste is het toetje. Zowel qua lengte (meer dan 4900 km) maar ook in moeilijkheid. Hij gaat over de waterscheiding van de VS. Dat betekent dat het water aan de ene kant naar de Atlantische Oceaan gaat en aan de andere kant naar The Pacific. De tocht gaat óver de waterscheiding en dus óver alle bergkammen. Zie zijn site voor foto's etc.

De Triple Crown bestaat uit het lopen van alle drie. Per trail steeds de hele route en dus niet in stukjes (dag-, week- of maandtochten). Als je alle drie gelopen hebt, drie tochten van per stuk meer dan vier, vijf maanden, heb je de Triple Crown bereikt. Dit hoeft, en kan ook niet in één jaar vanwege de seizoenen.

Voor zover iemand weet, is er nooit een andere Nederlander geweest die de Triple Crown gelopen heeft.

Ik ken Paulus goed, het is een heel normale jongen ;-) maar ik vind het ongelovelijk stoer dat hij dit bij elkaar gewandeld heeft! Hij wil er geen aandacht aan besteden (de pers heeft al wel eens aan zijn deur geklopt maar daar heeft ie geen zin in) dus dan doe ik het maar!

Einstein ziek!

Het zijn net kinderen, katten. Dus als er iets mee aan de hand is, heb je het meteen door. Ik in ieder geval wel.

Einstein was de hele dag hangerig, lusteloos en landerig. Terwijl ze normaal gesproken bruist van energie. Ze lag ook de hele dag zo'n beetje óp de verwarming. Jeetje, wat doe je daar mee?

Uiteindelijk, toen ik het gevoel kreeg dat ik haar met de minuut achteruit zag gaan, de dierenspoedkliniek gebeld. Of ik haar temperatuur misschien kon opnemen. De dame vroeg nog of ik alleen was maar liet in het midden of dat goed of slecht was. Nou, niet handig dus! Met één hand de poes vasthouden en met de andere hand een thermometer inbrengen (anaal dus) is onmogelijk zelfs bij een landerige poes! Haha, lekker naief weer. Maar ik voelde wel dat ze duidelijk warmer was dan Merilyn.

Dus toch maar naar de kliniek. Zo'n wachtkamer is een wereld op zich. Hond met bloedende poot (bleek een ingescheurde teennagel maar het beest kon janken!) en poes die van het balkon was gevallen. Verder ook wat huilende mensen. Naar de dierenspoedkliniek kom je alleen als er echt iets aan de hand is.

Einstein bleek hoge koorts te hebben. Op haar rug had ze een wondje. Dat had ik toevallig 's middags al ontdekt. Daar kwam dus de hoge koorts vandaan. Na twee dikke spuiten in haar nekvel mocht ik haar weer mee naar huis nemen.

Het is echt heel heftig om Einstein als zo'n hoopje ellende te zien. Het lijkt nu al wat beter te gaan, ze heeft een pijnstiller gehad, maar effe afwachten.

Hier word ik gelukkig van!

Langzaam aan ben ik mijn oude routines weer op aan het pakken. Eén ervan is het bezoeken van Siem van der Gragt, de slager op de Elandsgracht.

Waar ik in Spanje erg veel moeite mee heb gehad, is hoe er meestal omgegaan wordt met eten. Paprika's moet je er eigenlijk niet eten: ze zijn zo bespoten dat ze Nederland niet eens inkomen. Helaas is paprika groente nummer 1 in Spanje.
Hetzelfde geldt voor vlees: de bio-industrie is er groter dan in Nederland. Er zijn wel uitzonderingen zoals deze blije zwarte varkens.

Maar terug in Amsterdam ben ik erg blij met de mogelijkheden om aan biologische producten te komen. Na drie maanden kwam ik vandaag dus voor het eerst weer bij Siem. Al jaren mijn vaste slager. Niet alleen vanwege het feit dat het biologisch is maar ook omdat het geweldig goed vlees is dat er verkocht wordt.

Vandaag zag ik in de winkel dat er inmiddels ook een website is (http://www.siemvandergragt.nl/). Ik heb hem zojuist doorgekeken en kreeg een grote grijns op mijn gezicht. Zo kan je ook met eten omgaan!

Ha ha ha!

Vandaag op de volkskrant-site:

'Moerdijkbrug in zeer slechte staat'

Rijkswaterstaat gaat de met metaalmoeheid kampende Moerdijkbrug veel eerder dan gepland repareren. Dat maakte het ministerie van Verkeer en Waterstaat woensdag bekend.


Maar goed dat ik er niet overheen ben gefietst ;-)

Snoepwinkel

Ik denk dat ik al 15 jaar niet meer in een bibliotheek ben geweest. Omdat het geld nu even niet op mijn rug groeit en de nieuwe bieb van Amsterdam een bezoek opzich zelf waard zou zijn, ben ik er vandaag maar eens gaan kijken.
Het is inderdaad een mooie bieb. En voor mij ook één grote snoepwinkel! Boeken waar ik nieuwsgierig naar ben maar die ik eigenlijk niet hoef te bezitten kan ik nu lezen of snel doorbladeren en daarna weer inleveren! Wat een feest zo'n bibliotheek!!

Ik merk wel dat ik inmiddels alweer een informatie-overload krijg. De krant van gister heb ik nog niet half uit. Ben blij dat ik nog geen abonnement heb! Waar haalt iedereen de tijd vandaan??

CC het leven

Hieronder heb ik een paar foto's geselecteerd. Het is slechts een klein deel van alles wat ik zou kunnen vertellen. Maar om te printen heb ik meer dan 200 foto's geselecteerd en dat ga ik jullie niet aandoen!

Alles bij elkaar blijven de ontmoetingen met mensen (en dieren) toch de mooiste maar daar maak ik meestal geen foto's van. Ik bedoel: als ik gezellig met iemand zit te praten (in dit geval dus ook steeds in mijn aftandse Spaans!) denk ik er niet eens aan om er een foto van te maken. Ik ga op in het moment.
En zo is reizen ook bedoeld denk ik. Als ik steeds met mijn camera bezig zou zijn, zou ik mijn legitmatie uit de lens van de camera halen maar er zelf niet meer zijn.
Afijn.
Terug naar de foto's.

De volgorde klopt niet omdat ik bij het eerste bericht (voor de lezer inmiddels het derde) chronologisch bij het verleden gestart ben en bij het volgende bericht (er zit namelijk een maximum aan foto's dat je in een bericht kan zetten) besloot dat andersom handiger was. Maar de tekst laat zich niet zo makkelijk verplaatsen dus ik heb het maar zo gelaten.

Als ik mijn reis mag samenvatten, ondanks alle mensen, dieren, dingen en indrukken die ik daarmee tekort doe, is het toch: een beslissing moet pas genomen worden als ie genomen moet worden.
Niet eerder dan het moment dat de beslissing genomen moet worden, dus er eerder over nadenken heeft ook geen zin.
Heel simpel, heel voor de hand liggend, maar we leven er meestal niet naar.
Ik kan er verder over uitweiden en het met voorbeelden onderbouwen maar de simpelheid bevalt me en ik ga er dus ook niet op in.
En op met die insteek de reis te maken, zorgde ervoor dat ik me ook geen zorgen hoefde te maken over de dag erna, of over de dag daarna. Erg prettig.

Mijn log stopt hiermee niet. Ik weet nog niet welke invulling ik het ga geven. Dat komt wel. Maar ik vind het natuurlijk fijn als er mensen blijven kijken dus houd hem in je favorieten ;-)

X
CC

foto's

Faro 9 november.
Ai, het zit er nu echt op. De fiets is geprepareerd voor de reis (lees: de slechte behandeling door de bagage-jongens) dus de 'groep' ingepakt en de bandjes slap. Een beetje gehandicapt dus. Maar in Schiphol stond ie al fier op met te wachten, ondanks de storm.

6 november - de grens over
Bij het passeren van de grens zakte een zachte weemoed over me heen. Het was praktisch om via Portugal te vliegen (anders had ik terug naar Malaga gemoeten of via Mallorca moeten gaan) maar de grenspaal met spanje bepaalde ook meteen voor mijn gevoel het einde van mijn reis. Dus net als bij binnenkomst in Spanje heb ik ook hier weer een stil traantje weggepinkt. Portugal is vast heel mooi. Maar Spanje vind ik zelf toch nog mooier...




Aracena - begin november
Sinds Malaga (en Amsterdam dus) ben ik in principe steeds aan de kust geweest. Maar mijn hart ligt daarnaast - ondanks de hoogtevrees ;-) - toch ook in de bergen. En tussen Huelva en Sevilla zou nog een erg mooi gebied liggen. Zo vertelde ook de huurdame van het huis in Mazagon. Daarnaast is het het gebied van de Jamon Iberico. De zwarte varkens die alleen maar (kurk)eikels eten. Ik heb me erg geamuseerd met deze beesten. Veel eikels daar en als ze die voor hun neus krijgen gaan ze knorren, smakken en blazen tegelijk. Overigens smaken ze ook erg lekker! De beesten dus. Maar omdat het gelukkige varkens zijn geweest (scharrelvarkens doet geen recht aan deze heren en dames, ze hebben ontzettend veel ruimte!) heb ik daar ook erg van genoten!


Mazagon - 16 okt tot 1 nov - Costa de La Luz, oftewel de kust van het licht. En terecht. Hier heb ik twee weken gelogeerd in een telefonisch in het spaans gehuurd huis! Hulde aan mijn docente in Madrid! In het witte huis in het midden heb ik vakantie-in-de-vakantie gevierd.
Mocht iemand een huisje zoeken met 4 kamers, 7 bedden, 2 badkamers, een goede keuken en een geweldig mooi spaans (lees: niet toeristisch) dorp dan heb ik het emailadres!! Errug de moeite waard.




Amsterdam 11 oktober
Tja, als toerist in je eigen stad. Wat doe je dan?
Een foto van de Westertoren maken natuurlijk!

foto's

24 september - De molens van Don Quichote - Consegeurra - de La Mancha. Een verder plat gebied, bevreemdend kaal! Maar het dorp heeft deze molens geclaimd als degene waar DQ tegen gevochten heeft. Gezien het klimaat (ontzettend heet!) lijkt het me logisch dat je in molens tegenstanders gaat zien. Als je hier niet gek wordt, word je het nergens!
Geruststellende gedachte overigens.



25 september - Ruierdera
En dan ineens midden in de kale La Mancha een laguna met geweldig mooie meren. Het is een spleet door de Mancha heen. Spanje is na Zwitserland het hoogste land van Europa. Dat zie je als je in Spanje bent eigenlijk niet. Maar (gelezen in de boekjes) de materie waaruit het Iberisch Schiereiland is samengesteld is zo sterk dat het niet buigt maar rijst! En de Mancha ligt hoog (600m), wat je niet ziet en daardoor kan dit soort natuur ineens aan de oppervlakte komen.
Bijzonder!


2 oktober Grananda
Zo ziet een postbus in het Alhambra eruit. Ik heb ongeveer 80 foto's gemaakt in het Alhambra. Die zal ik jullie besparen maar het is er erg mooi. Ook erg toeristisch maar daar heeft het ook alle reden toe.
Tussendoor ben ik ook nog in de Sierra Nevada geweest.




Costa del Sol (!!!! Tingelingeling) - 5 oktober
Op 21 september heeft het huisgehouden in Spanje (in oktober ook weer in Benidorm en Mallorca). Een week (of zoiets) daarna was ik in een dorp waar bruggen weggespoeld waren en zelfs iemand verdronken is . Dat wist ik niet toen ik het als bestemming koos, het was een handige locatie. Maar het was bizar om te zien.

Amsterdam - 9 november 2007

Weer thuis

Raar hoor om weer in Nederland te zijn. En nu niet even een dagje op en neer maar gewoon omdat ik hier weer mijn ding moet gaan doen. Heb nog geen idee welk ding, heb tenslotte geen baan, haha! Ik heb wel enorm veel ideeën waarvan ik eens moet gaan kijken of ze te realiseren zijn. Maar eerst maar weer eens echt landen hier. Dat gevoel heb ik nog niet.
En wat een takkeweer!! Jonge jonge. Gister lag ik nog op het strand. En nu zit ik in herfstig Nederland! Ik heb zelfs de verwarming alweer aangedaan! Terwijl ik drie maanden buiten heb gewoond. Raar.

Ik heb overigens al jullie reacties op mijn blog gelezen! Erg leuk. Ik wilde ook graag reageren maar merkte ook dat ik vooral niet te lang in een internetcafé wilde zitten. En meestal werkten ze met een systeem dat je tijd kocht en dat als die op was, de pc uit ging. Dat in combinatie met het feit dat ik vooral niet te lang binnen wilde zijn, zorgde ervoor dat ik meestal te weinig tijd inkocht. En dus niet aan reageren toekwam.

Ik zal morgen of misschien straks al wel, wat foto's gaan uploaden. Ook daar kwam ik niet aan toe. Terwijl er toch wel leuke foto-anekdotes zijn. En eerlijk gezegd ben ik graag nog een tijdje met mijn hoofd bij de reis dus vind ik het zelf leuk mijn blog er mee aan te kleden!

Om het verhaal rond te maken: vanaf dinsdag ben ik in Portugal geweest. Dat was erg raar. Ik spreek geen woord portugees en heb me twee maanden in het spaans begrijpbaar gemaakt. Het was alsof ik ineens echt toerist was. Daarnaast was Portugal vooral praktisch vanwege de luchthaven in Faro en niet omdat ik er speciaal wilde zijn. Dat was een rare combinatie. Bij het passeren van de grens, leek mijn reis al over.
Maar goed, nu is ie echt over. De laatste restjes ervan komen zo snel mogelijk op het blog.

Overigens, erg grappig, voor jullie niet te zien maar toch: de laatste maanden heb ik in spanje mijn blog aangepast met spaanse opmaak (dus: "titulo" ipv "titel", "crear" ipv euh, weet ik niet, en "Alice digo" ipv "Alice zegt") en die staat er nu nog steeds! Ben benieuwd hoe lang het duurt. Ook mijn blog moet weer in Nederland landen!

CC
Het leven

Aracena - 5 november 2007

Over een week alweer thuis....

Het is nu maandag, heb al weken geen internet meer gezien en zit nu in de heuvels boven Sevilla op een rot-pc te typen. Belangrijkste nieuws is dat ik weer bijna thuis ben. Vrijdag vlieg ik vanaf Faro naar Amsterdam. Nog maar 5 dagen dus. Auw.
Dit is waarschijnlijk ook mijn laatste keer voordat ik weer thuis ben dat ik op internet kan.

Hier in de bergen is het overdag in de zon erg warm, maar ´s avonds des te kouder. Vanaf 7 uur is het 7 graden. Erg heftig als je buiten leeft....

Ik heb 2 weken in een fantastisch huis aan zee (Mazagon) gezeten. Erg mooi daar, erg mooi weer. Foto´s komen nog.
Vandaag en morgen nog in de Sierra de Aracena en morgen naar portugal. Overnacht ik aan de kust zodat ik vrijdag vroeg op het vliegveld kan zijn.

Ik ben van plan dit weekend veel foto´s te gaan laden!

Tot in Nederland!

¡Hasta luego!
Snif