Toch een digibeet

Heel irritant, mijn internet ligt er thuis uit. En ik vind dat ik in mijn werktijd niet aan een blog moet werken. Terwijl er zoveel gebeurd is (huis verkocht, rotsklimmen en dus mijn baan opgezegd, stuiter, stuiter). Daarom nu (maar effe pauze genomen) de oproep: heeft iemand een idee hoe internet er zomaar uit kan donderen? Ik heb de hardware gecontroleerd: router geeft nog lampjes en de daarop eveneens aangesloten telefoon doet het gewoon. Kabels zitten vanaf de router op de goede manier in de computer. Maar ineens krijg ik geen contact meer met de server terwijl ik geen instellingen heb veranderd. Wat kan er dan aan de hand zijn?? Wie het weet, mag het (heel graag) zeggen!

Oeps, wat heb ik nu gedaan?

Na 8 jaar bij een fantastisch bedrijf te hebben gewerkt, heb ik daar vandaag mijn ontslag ingediend.
Wow. Ik stuiter er nog van.
Ondanks dat ik daar altijd met veel liefde heb gewerkt, merk ik dat het tijd is weer verder te gaan kijken. Alleen, wat moet nadat je bij één van de best georganiseerde bedrijven hebt gewerkt, met de mooiste projecten van de wereld?
Dan moet je gewoon maar eens drie maanden gaan navelstaren.
En dat is precies wat ik ga doen. Eind augustus pak ik mijn fietsje (eerst nog even kopen) en ga fietsen. De eerste stop wordt Noord-Frankrijk en wat ik vanaf daar ga doen, ga ik daar bedenken.
Voelt goed!

mensen

Vandaag een artikel in de volkskrant. Een opstelwedstrijd voor migrantenkinderen. Drie verhalen van mensen die op jonge leeftijd naar Nederland zijn gekomen of als kind van gevluchtte ouders in Nederland zijn geboren. Ik heb soms discussies met mensen over 'buitenlanders' die hun plek in Nederland proberen te veroveren ten koste van onszelf, als Nederlanders. Daar word ik altijd verdrietig van. Als mensen me echt zouden kunnen uitleggen welke schade zij heel persoonlijk zelf lopen, zou ik daar graag naar luisteren.
Maar de verhalen van de mensen die huis en haard op geven om elders opnieuw te gaan vestigen, zonder rooie cent op zak, zijn per definitie schrijnend. Ik verplaats me dan altijd in deze mensen. Ik weet hoe lastig het soms is om gewoon, op vakantie, jezelf begrijpelijk te maken, te vertellen dat je van goede zin bent en uiteindelijk te krijgen wat je bedoelt. Maar dat is vakantie en voor je het weet ben je weer in de veilige vertrouwde omgeving.
Dat geldt niet voor de mensen die ik hierboven bedoel. Ze nemen alle risico maar dat betekent ook dat ze zichzelf enorm kwetsbaar maken. Ik kan daar alleen maar mijn petje voor af nemen.

Maar ik wil graag de discussie aan met mensen met andere meningen. Dus: als je wilt: reageer.

poezen?

Mijn poezen blijken gek op gekookte aardappel. Ik snap het niet meer. Dit zijn toch jagers? Dat was gisterochtend in ieder geval nog wel zo. Ik lag in bed (8 uur op een vrije dag dat mag) en Einstein zat te miauwen. Ik riep haar, normaal gesproken komt ze dan. Nu niet. Ze ging door. Het was niet klagelijk, paniekerig of wat dan ook. Maar het ging wel door. Dus ik ben toch uit bed gestapt. Wat ze wilde laten zien, staat op de foto. Erg fijn dat ze de trofee niet in bed heeft gesleurd (daar hoor je genoeg verhalen over) maar me alleen wilde vertellen dat ze hem had.

klimmen

Tjonge jonge, dat ging rampzalig. En volgende week moet ik het in de Ardennen in het echt gaan doen. Blijkbaar is 2 maanden niet klimmen voldoende om je weer helemaal naar het beginpunt te werpen.

Overigens maak ik de foto dus je ziet me niet klimmen.

herstelwerkzaamheden

Morgen ga ik de badkamer, waar het allemaal begon, herstellen. Achter de plank ligt de oh zo belangrijke pomp die me de afgelopen dagen drijvend heeft gehouden. Maar de plank is ook één van de redenen van al het water op het vlak geweest dus ik moet hem even liefdevol behandelen (in de lak zetten en goed afkitten).

Reacties?

Ok, ik had al aangegeven dat dit voor mij één groot experiment is. Het blijkt nu al weer. Ik vind het leuk als mensen reacties achter kunnen laten en bij de eerste twee berichten was dat ook mogelijk maar ik heb iets gedaan waardoor ik het onmogelijk heb gemaakt.

Zucht.

Ikke digibeet.

Ik kan het nu ook niet vinden. Als iemand een gouden tip heeft, mail me dan effe!

doosje

Ik ga Cruijf niet citeren over voor- en nadelen maar de aanschaf van mijn pompje heeft behalve de boot 15 cm te liften ook één van de dames blij gemaakt.

Links Merilyn, rechts het zwaard van het schip. De zwarte lijn onderaan is het verschil in de diepteligging tussen gister en vandaag.

dan denk je dat je alles hebt gehad...

Na zondag bleef het grachtenwater (want dat was het overduidelijk) met bakken binnenstromen. Een naargeestig gevoel, alsof iemand één voor één wat baksteentjes uit de gevel haalt totdat ie omdondert. Oftewel: het gevoel dat je op een zinkend schip zit. Niet fijn. Uiteindelijk de buurman erbij gehaald (de creator van dit schip). Na wat deductie hebben we een luikje naar het 'vlak' geopend. Zo heet het staal onder de vloer (leerzaam). Daar bleek minimaal 10 cm water te staan. Op een oppervlak van pak m beet 60m2 al snel 6.000 liter water. Zo, toen werd ik echt bang. Maar de buurman heeft gelukkig ook een pomp. Die is driftig gaan pompen. Het motto pompen of verzuipen speelde steeds door mijn hoofd. Inmiddels staat op het vlak nog 2mm water. Dat kan verdampen. Op de foto de opstelling. Leuk hoor tapijt maar het kan ook in de weg liggen!

boten en water

Het leven op een boot is toch altijd net effe anders dan het leven aan wal. Dit is dus één van de 'andere zaken' waar ik wel eens over zal schrijven.
Sinds het onweer van vrijdagavond pompt mijn badkamerpomp om de drie minuten. Zoals het eruit ziet, verpompt hij verder niets. In ieder geval niet het water van binnen naar buiten. Dat geeft het gevoel dat het het water dat van buiten is gekomen weer terugpompt. Het heeft me vannacht aardig uit mijn slaap gehouden. Het besef, als inderdaad water naar binnen stroomt, zo zwaar afhankelijk te zijn van de electriciteit.
Een klein trucje na een (kleren)was, heeft het probleem schijnbaar opgelost. Even afwachten.

Het leven

Soms probeer je eens wat.
En dan probeer ik aan te haken bij de cyber-ontwikkelingen die meestal langs me heen gaan. Is het een midlife-crisis, of is het het leven?
Ik ben in ieder geval (blijkt) gestart met een blog.
Zie het profiel wat de 'zin' ervan is en als je daar geen trek in hebt: ook dat is het leven!

CC